Tijdens haar stage in Aruba ontdekte Courtney hoe ànders er daar wordt gewerkt op een afdeling palliatieve zorgen. Op aanraden van een docent besloot ze haar frustraties om te zetten in een mooie en positief project. Samen met Gitte ontwikkelde zij een waaktas. Dit is hun verhaal.
“Ik stond dit semester 9 weken op afdeling A4 in het Horacio Oduber Hospital van Aruba. Ik stond op de afdeling oncologie/interne en palliatieve eenheid. Ik had het de eerste weken moeilijk met de palliatieve zorgen hier in Aruba. Hun aanpak is zo anders dan wat ik gewend was in België. De afdeling bestaat hier ook nog niet zolang. Na enkele gesprekken met docenten over mijn frustraties en gevoelens stelde een docent voor om er iets mee te doen. Tijdens mijn vorige stage op HAVA 3 (Hart en Vaatcentrum) in het Imelda Ziekenhuis van Bonheiden, had ik al eens een waakdoos gebruikt en zo ontstond het idee om dit concept aan te passen aan de Arubaanse cultuur.
Een waakdoos in het klein
Eerst en vooral heb ik hier eerst wat onderzoek over gedaan. Vervolgens heb ik dit besproken met mijn mentors in het ziekenhuis: zij stonden meteen achter dit idee. Na overleg zou ik kleine versie maken. En omdat Gitte dezelfde ervaringen had op haar afdeling, besloten we om er samen aan te werken.
Zo is onze waaktas ontstaan. In de tas zitten allerlei materialen die de naasten en de patiënt kunnen helpen in de laatste fase van de palliatieve zorgen.
Op vrije dagen zijn Gitte en ik op zoek gegaan naar geschikte materialen. Zo zit er een massageolie in die de naasten kunnen gebruiken voor de patiënt. Dat zorgt voor contact met de stervende persoon, want sommigen durven zo iemand bijna niet aan te raken. Masseren lukt vaak wel, het ontspant de patiënt en zorgt voor een minder droge huid.
Verder zitten er kruiswoordraadsels in voor mensen die het moeilijk hebben om bij hun geliefde te zitten wanneer de palliatieve sedatie is gestart. We hebben ook een folder gemaakt, waarin we beschrijven hoe de tas gebruikt kan worden. En een boekje met bijbelverzen, die door een Arubaanse studente zijn vertaald naar het Papiamento, de taal die hier wordt gesproken.
Spijtig genoeg heb ik de tas zelf niet meer kunnen uittesten. De patiënt waarvoor deze bedoeld was, stierf de ochtend daarvoor. En bovendien was mijn stage toen zo goed als afgelopen. Mijn stagementoren hebben wel kennisgemaakt met de tas en weten hoe ze het kunnen gebruiken. Dat zijn ze ook echt van plan en zij gaan bekijken welke spullen in de tas best van toepassing zijn voor hun afdeling en hun cultuur.”
