Nils was verpleegkundige én student
Het heeft even geduurd vooraleer Nils Van Dromme zijn weg had gevonden. Maar eenmaal hij wist wat hij wou, was er geen houden meer aan: verpleegkundige, met een hart voor geriatrie.
“Ik wil kunnen groeien als verpleegkundige, ook binnen het ziekenhuis”
– Nils Van Dromme –
Je bent zes jaar geleden afgestudeerd als HBO5-verpleegkundige. Waar werk je momenteel?
Ik werk op een gesloten psychogeriatrische afdeling, Het Anker. Ongeveer 90 % van onze patiënten lijdt aan dementie, dikwijls gecombineerd met andere aandoeningen als hartfalen of longontsteking. Een complexe mix dus, wat uiteraard interessant is. Ik doe er hoofdzakelijk nachtdienst. Soms is dat zwaar, want veel patiënten zijn wakker omdat ze denken dat het dag is of ze gaan ronddolen. Maar het is ook fijn werk. Als nachtverpleegkundige heb ik mijn werk strak georganiseerd: nu dit, dan dat. Als er wat voorvalt – een overlijden, iemand die uit bed valt,,… – heb ik toch nog tijd genoeg om mijn werk af te maken.
Weet je nog waarom je aan de opleiding verpleegkunde bent begonnen?
Mijn Duitse oma vertelde veel verhalen over haar tijd als zorgkundige. Trieste, maar ook grappige. Als kind dacht ik dan ‘dat wil ik worden’. En ik ben het geworden, zij het via enkele omwegen, want ik heb eerst hotelschool gevolgd en ben snel gaan werken in de horeca. Eerlijk: dat was niets voor mij. Daarom heb ik toen besloten om opnieuw te beginnen in de zorg. Ik was werkloos en met de steun van de VDAB heb ik de HBO5-opleiding verpleegkunde gevolgd.
Heb je bewust gekozen voor ouderenzorg?
In zeker zin wel. Na mijn opleiding ben ik begonnen bij Het Anker, maar ik heb ook een tijdje op OK gewerkt en in een woonzorgcentrum. Uiteindelijk ben ik teruggekeerd naar Het Anker omdat ik het miste. Het is mooi als je voor die oude mensen nog iets kan betekenen. Zij tonen veel dankbaarheid. De meeste patiënten verblijven langere tijd op onze afdeling of ze keren er regelmatig terug. Daardoor kan je, ondanks die dementie, toch een soort van band opbouwen met de patiënten zelf en met de familie. “Ik ken u precies van ergens”, zeggen ze dan. Een vleugje van herkenning dus.
Op een gegeven moment heb je besloten om nog verder te studeren en via de deeltijdse brugopleiding je bachelordiploma te behalen.
Dat plan ontstond al tijdens mijn HBO5-opleiding. Toch wilde ik eerste ervaring op doen en gaan werken. Om te kunnen blijven werken, koos ik voor de deeltijdse brugopleiding. De lessen op zich vond ik plezant, al waren sommige vakken best moeilijk voor mij, zeker in het begin, wetenschappelijk onderzoek bijvoorbeeld, leren opzoeken en betrouwbare informatie herkennen. Het zwaarst vond ik de bachelorproef en de taken, omdat die zoveel tijd in beslag nemen. Ik had soms het gevoel dat ik helemaal geen vrije tijd meer had. Mijn leven bestond uit slapen, werken, studeren en taken maken. Maar ik heb er geen spijt van, integendeel! Ik wil kunnen groeien, als verpleegkundige, maar ook binnen het ziekenhuis. Daarom ga ik in september opnieuw voor twee jaar naar school, dit keer om de opleiding ‘Leiderschap in Zorg’ te volgen. Mijn doel is om hoofdverpleegkundige te worden.
“Het is mooi als je voor die oude mensen iets kan betekenen“
– Nils Van Dromme –
Zou je de opleiding aanraden aan anderen?
Absoluut! Vaak kan je met een HBO5-diploma niet terecht op een afdeling intensieve zorgen of spoed. Als dat je ambitie is, ga dan voor de bachelor, waarmee je veel meer richtingen uit kan. Ik heb mij verder verdiept in geriatrie, omdat ik daar werk en omdat het mij interesseert. Ook je algemene kennis, zoals anatomie en ziekteleer, wordt breder. Als je die stapel cursussen ziet, dan weet je het wel! Natuurlijk vergeet je dingen, maar er is ook heel wat dat ik blijf onthouden omdat ik het dagelijks kan gebruiken.
Wat geeft het meest voldoening in je job?
Patiënten die je dag na dag ziet verbeteren en je na een paar weken met een goed gevoel kan laten vertrekken. Onlangs hebben we iemand verzorgd die een boom in zijn nek had gekregen. Hij is twee keer geopereerd aan de nek, had een kraag om, zijn rechterarm was verlamd en hij was ongelooflijk verward. Twee weken later stapte die man alleen naar het toilet, zonder kraag, niet meer verward … Dat doet deugd, ook omdat het op onze afdeling wel vaker voorkomt dat iemand overlijdt. Logisch, want het zijn allemaal oude mensen. Toch is het niet alleen kommer en kwel. Sommige mensen met dementie zijn zo vrolijk dat je spontaan begint te lachen. Je hebt patiënten die in het verkeerde bed gaan liggen en dan nog enkel in dat bed willen liggen, terwijl dat niet hun kamer is. Of ze willen zich zelfstandig aankleden, maar dat lukt niet meer zo goed en dan hebben ze alles binnenste buiten aan of vijf lagen over elkaar. Aan een kant is dat triest, maar je kan er ook positief mee om gaan. Zo worden moeilijke momenten, mooie momenten.
Nils Van Dromme werkt in het AZ Sint-Maarten in Mechelen. In juni 2018 rondde hij de deeltijdse brugopleiding met succes af. In september gaat hij opnieuw studeren met als doel hoofdverpleegkundige te worden.
