Maartje: “Als diabetespatiënt wil ik mensen met diabetes helpen”
Maartje is 22 jaar en volgt de bacheloropleiding Verpleegkunde. Haar grote droom? Diabeteseducator worden. Sinds zeven jaar leeft ze zelf met diabetes. Een ziekte die haar leven op alle vlakken beïnvloedt. En toch zijn haar doelen en ambities sterker dan ooit!
Ik ben ondertussen zo ver gekomen dat ik mijn diabetes soms als een cadeau zie.
– Maartje Roskams –
Het is jouw droom om diabeteseducator te worden. Kan je eens uitleggen wat dat precies is?
Als diabeteseducator ben je de persoonlijke verpleegkundige van diabetespatiënten. Een dokter stelt de diagnose en zorgt voor aangepaste medicatie, vertelt wat de ziekte inhoudt en hoe je leven er verder zal uitzien. Maar diabetes heeft veel meer nodig dan enkel een klinische benadering. Na de consultatie bij de arts komt de patiënt bij een diabeteseducator. Samen bekijk je welk ritme voor jouw patiënt het beste werkt om de diabetes onder controle te houden in samenspraak met de arts. Je educeert of onderwijst de patiënt letterlijk over diabetes: hoe kan je suikerwaarden meten? Hoe spuit je insuline? Wat moet je doen als je een suikerval voelt aankomen? Daarnaast is er ook ruimte om de psychologische impact van de ziekte te bespreken. Je helpt je patiënt om volop je leven te lijden mét diabetes en niet te leiden aan diabetes.
Wanneer heb je zelf te horen gekregen dat je diabetes hebt?
Toen ik 15 jaar was. Ik woog toen amper 36 kilogram en was altijd heel vermoeid. Op mijn weg naar school moest ik elke dag met de fiets een brug over. Op een bepaald moment kon ik die brug niet meer op fietsen en moest ik afstappen om erover te geraken. Elke avond toen ik thuis kwam gooide ik mijn fiets aan de kant en werd ik boos op mijn papa ‘omdat mijn fiets weer kapot was’! Maar het was niet mijn fiets die kapot was. Ik was zélf kapot. Ik had ook altijd dorst en dronk gemakkelijk 4 liter water op 24 uur. Daardoor moest ik elke nacht drie tot vier keer opstaan om te plassen. Waardoor ik nog vermoeider werd. Toen ik op een dag op stap was met mijn mama en we op korte tijd twee keer moesten stoppen bij een winkel voor een flesje water werd mijn mama plots terug gekatapulteerd naar haar eigen jeugd. Haar broer is ook opgegroeid met diabetes en de gelijkenissen waren zeer groot. Ik was 15 en had zelfs nog nooit van diabetes gehoord. Maar toen is het snel gegaan. De dokter heeft de diagnose gesteld en alle puzzelstukjes vielen eindelijk op hun plaats.
Ondertussen zijn we bijna zeven jaar verder. Hoe groot is de invloed van de ziekte op je leven?
De impact van diabetes op mijn leven is zeer groot. Ik sta ermee op en ga ermee slapen, in het beste geval… Diabetes beïnvloedt je emoties, je slaap, je energie… De meeste mensen denken bij diabetes enkel aan het verpleegtechnische aspect zoals het prikken en het spuiten. Maar er komt veel, veel meer bij kijken. Heel mijn leven staat in het teken van diabetes: insuline en voedingsaanpassingen bij sport en inspanningen, stress bij examens, de berekening van koolhydraten bij elke maaltijd … Er zijn heel veel factoren die mijn toestand beïnvloeden. Je bent daar constant, 24/7 mee bezig. Ik ben van nature heel uitbundig en levendig, maar als mijn suikerspiegel te laag of te hoog is vervalt mijn levenslust even helemaal. Niet alleen mijn lichaam valt dan stil, ook mijn persoonlijkheid valt dan even weg.
Toen in het vierde middelbaar de diagnose diabetes viel hebben mijn schoolresultaten daar erg onder geleden. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen in het beroepsonderwijs om mezelf wat meer tijd en ruimte te geven.
En toch heb volg je een vierjarige bacheloropleiding Verpleegkunde. Dat is geen evidente keuze?
Op het einde van het secundair onderwijs wist ik eigenlijk al dat ik het postgraduaat Diabeteseducator wou volgen. En daarvoor heb je een bachelordiploma Verpleegkunde nodig. Het klinkt nu heel raar, maar toen ik 18 jaar was, was ik nog heel bang om spuiten te zetten en bloed te nemen bij andere mensen. Ik heb er dan voor gekozen om eerst een graduaatsopleiding Orthopedagogie te volgen. Na die driejarige opleiding was ik klaar voor de volgende stap: een bacheloropleiding Verpleegkunde! Het is zeker geen gemakkelijke weg, maar ik ben nu vastberaden om mijn diploma te halen! De onvoorwaardelijke steun die ik van mijn docenten krijg is daarbij essentieel.
Zo heb ik tijdens mijn stage ondertussen aan den lijve ondervonden dat mijn lichaam het werken in shiften niet goed verteert. Eens de ziekenhuisstages achter de rug zijn, verken ik samen met mijn stagebegeleider andere wegen. Voor een volgende stage zijn we nu aan het bekijken of ik mee kan draaien in een leefgroep binnen de geestelijke gezondheidszorg. Dat is voor mij het beste van twee werelden: zo kan ik mijn graduaatsdiploma Orthopedagogie combineren met mijn huidige opleiding Verpleegkunde. Het werkritme is op enkele settings veel regelmatiger én ik kom in contact met jongeren. Dat zijn opties waar je zelf misschien niet aan denkt. Maar mijn docenten bieden mij op die manier alle kansen om mijn eigen weg te zoeken. Het begrip voor mijn ziekte is hier heel groot. Stress heeft een enorme invloed op mijn suikerwaarden. Tijdens een examen kan het gebeuren dat mijn suikerwaarden te laag zijn. Het is op zo’n moment onmogelijk om te focussen. Gelukkig krijg ik dan de tijd om te bekomen en mijn examen op eigen tempo af te ronden.
Je woont in de buurt van Antwerpen en toch kom je elke dag naar Mechelen.
Waarom heb je voor Thomas More gekozen?
Alle opties lagen open voor mij. Ik heb verschillende scholen gecontacteerd en een docent van Thomas More nodigde mij meteen uit voor een kennismakingsgesprek. Toen ik de campus binnenstapte voelde ik mij meteen thuis. De ontmoeting met de docent was heel hartelijk. Zo’n persoonlijke aanpak had ik nooit durven dromen. Er was zelfs al een heel opleidingsplan voor mij uitgestippeld nog voor ik hier was! Ik heb ook andere scholen bezocht, maar voelde mij daar echt in een ‘fabriek’. Dat is op Campus De Vest absoluut niet het geval. Na dat eerste bezoek stond mijn beslissing vast: dit is het! Hier moet ik zijn! En ik heb nog geen minuut spijt gehad van mijn keuze. Het pendelen neem ik er dan ook graag bij.
Binnen de bacheloropleiding Verpleegkunde gaat er veel aandacht naar persoonlijke ontwikkeling.
Hoe ervaar jij dat?
Ik voel mij nog elke dag dankbaar voor de kansen die ik dankzij Thomas More heb gekregen om mezelf verder te ontwikkelen in mijn leven én werk met diabetes. Naast mijn studies ben ik ook ondervoorzitter van Jong & Diabeet, een jongerenorganisatie die lotgenoten in contact brengt. Via die organisatie heb ik me kandidaat gesteld om deel te nemen aan het International Diabetes congres in Abu Dhabi. Van de 186 application forms zijn er 58 jongeren uitgenodigd om deel te nemen. En ik was daar één van! Die ervaring heeft mijn leven bepaald. Het contact met lotgenoten van over heel de wereld was zeer confronterend én inspirerend. Mijn deelname aan het congres heb ik onder het vak International Activity kunnen opnemen. Op die manier was ik niet ongewettigd afwezig en heb ik een onvergetelijke ervaring achter de rug! Als resultaat van de conferentie bouw ik nu de campagne MoT1vation To Move op. Dit is een project waarbij ik mensen wil sensibiliseren over de positieve impact van sport en een gezonde levensstijl op je leven. Een deel van het project is dat ik in juli op 21 dagen tijd van Antwerpen naar Barcelona ga fietsen om geld in te zamelen voor het goede doel. Zo’n 15 dagen fietsen met 6 dagen rust tussendoor. Enkele docenten hebben aangegeven dat ze mee willen stappen in het project op of naast de fiets! Dat mijn opleiding mij zo steunt in heel mijn traject geeft mij een fantastisch gevoel. Ik voel mij echt gezegend dat ik hier ben beland!
Ondanks je ziekte sta je super positief in het leven. Je levensmotto is “take less, give more”. Wat een veerkracht!
‘’Take less, give more’’ is inderdaad mijn motto. Leef je droom, hoe cliché het ook klinkt, want je zal een hele storm moeten trotseren om je doelen te bereiken. Je weg zal er nooit volledig rooskleurig uitzien en maar goed ook, want je reis is altijd belangrijker dan je eindbestemming.
Ik ben ondertussen zo ver gekomen dat ik mijn diabetes soms echt als een cadeau zie. De ziekte heeft mij bij momenten helemaal onderuit gehaald maar heeft er tegelijkertijd voor gezorgd dat ik nu sterker dan ooit ben. Ik heb zoveel ambities, doelen en dromen die er zonder mijn diabetes nooit waren geweest. Toen ik 18 jaar was had ik nooit durven dromen dat ik vier jaar later een bacheloropleiding Verpleegkunde zou volgen en zou spreken op een internationaal congres in Abu Dhabi! En kijk nu!
“Take less, give more” is mijn motto.
Leef je droom!
– Maartje Roskams –
IN BEELD
