Méér dan 1 + 1
“Ik voelde me nog niet klaar om het werkveld in te stappen”, vertelt Kathleen Mertens. Ze had al een bachelordiploma in de toegepaste psychologie op zak en studeerde daarna verpleegkunde via het IPSO-traject: “Ik ben daar echt gestart met het idee ‘ik ga in de psychiatrie werken’.”
“Je moet durven stilstaan bij je eigen kwetsbaarheid”
– Kathleen Mertens –
Je bent vier jaar geleden afgestudeerd, werk je nu daadwerkelijk in de psychatrie?
Zeker! Meteen na mijn studie ben ik begonnen in het Psychiatrisch Centrum in Zoersel, waar ik werk in de 24-uurszorg. We begeleiden patiënten met een persoonlijkheidsproblematiek. Meestal worden zij voor drie maanden opgenomen, daarna gaan ze in dagbehandeling. Mensen met borderline, bijvoorbeeld. We werken met de dialectische gedragstherapie, een zeer specifieke therapievorm waarin vaardigheidstraining centraal staat. Hoe ga ik om met relaties? Hoe communiceer ik? Hoe ga ik om met emoties en spanningen? Hoe krijg ik die spanning zelfstandig naar beneden? Dat betekent ook dat het verpleegkundige aspect in mijn job eerder beperkt is. Medicatie en wondzorg, dat wel, maar dat is niet het belangrijkste deel van mijn opdracht.
Toch heb je geen spijt dat je na je eerste diploma nog verpleegkunde hebt gestudeerd?
Neen, integendeel. Had ik geweten dat ik binnen verpleegkunde heel duidelijk voor psychiatrie kon kiezen, had ik meteen daarvoor gekozen. Maar psychologie interesseerde mij en dus ging ik dat studeren. Eerst een jaar master in Gent, maar dat was te zwaar en te theoretisch voor mij. Daarom ben ik in Antwerpen gestart in de bachelor toegepaste psychologie. En na die drie jaar had ik nog altijd het gevoel dat ik niet genoeg bagage meehad. Onder andere doordat ik op Erasmus ben geweest in Boedapest. Voor mij een heel intense en grensverleggende ervaring – ik had het voor geen geld willen missen –, maar ik heb toen wel een aantal gespecialiseerde, concretere vakken niet kunnen volgen. En dat miste ik.
Ben je daarom in het IPSO-traject gestart?
Dat was één reden. De tweede was dat ik nog altijd niet goed wist welke richting ik uit wilde. Psychiatrie sprak mij wel aan, maar verder? Dus toen ik hoorde dat er een verkort traject bestond om verpleegkundige te worden, heb ik niet lang geaarzeld. In het eerste jaar lag de klemtoon de technische vaardigheden van het beroep en in het tweede jaar heb ik ingezet op de psychiatrische aspecten. Gesprekstechnieken maar ook omgaan met agressie en crisissen. En wat ik uit die opleiding zeker meeneem, is het belang van reflectie. Dat is cruciaal als je wil werken in de psychische gezondheidszorg. Dan moet je kunnen en durven stilstaan bij je eigen kwetsbaarheid.
Is zo’n extra diploma een meerwaarde?
Absoluut. Ik wilde in de psychiatrie werken en besefte al snel dat ik met een diploma verpleegkunde meer mogelijkheden zou hebben. En toen ik ging solliciteren bleek ook dat die twee diploma’s mekaar versterken en een goede combi waren om mijn droom waar te maken.
Psychiatrie heeft wel de naam erg zwaar te zijn, wat trekt je daar zo in aan?
De variatie. Ik heb veel ziekenhuisstages gedaan en die voelden voor mij aan als routine. Bij ons op de afdeling is geen enkele dag hetzelfde. De ene keer word je geconfronteerd met zeer ernstige situaties: agressie of een suïcidepoging, bijvoorbeeld. Andere dagen zijn dan weer heel rustig en heb je een goed gesprek waarbij je merkt dat iemand vooruitgang maakt. Mensen stappen zien zetten die je misschien niet meer verwachtte of die die zijzelf niet meer verwachtten… daarvoor doe je het. Dat gevoel dat je mensen vooruit kunt helpen, is onbetaalbaar. Bovendien leer ik zelf ook bij. Ik ben gegroeid als mens en sommige dingen pak ik nu anders aan dan enkele jaren geleden.
“Dat gevoel dat je mensen vooruit kunt helpen, is onbetaalbaar”
– Kathleen Mertens –
