Jesse Deliën: “Mijn hart ligt bij de ziekenwagen en het pre-hospitale”
In de kantoren van het Ambuce Rescue Team treffen we Jesse Deliën, verpleegkundige en oud-student van de VIA. Vandaag combineert hij verschillende functies: hij is Coördinator van de vrijwilligers, Departementshoofd International Services en rijdt regelmatig op de ziekenwagen: “Verpleegkunde is gewoon een mooi beroep met heel veel kansen en mogelijkheden.”
“In je vierde jaar, zie je je docent niet meer als docent, maar als een begeleider in jouw professionaliseringstraject”
– Jesse Deliën –
Jesse: “Bij het Ambuce Rescue Team (ART) sta ik in voor alles wat internationaal is: repatriëringen zijn wellicht het bekendste aspect, maar soms expatriëren wij ook patiënten, of we helpen buitenlandse firma’s als een van hun medewerkers is opgenomen in een Belgisch ziekenhuis. Ik ondersteun en begeleid zowel de collega’s van de dispatching als de ambulanciers, verpleegkundigen en artsen die met de ziekenwagen of het vliegtuig meegaan. Zelf rijd ik ook op de ziekenwagen, zowel internationaal als in Vlaanderen.”
Bij de brandweer
Of hij er altijd al van droomde om verpleegkundige te worden? “Nee,” lacht hij. “Mijn vader was brandweerman, als vrijwilliger. En als kind heb ik altijd gezegd: ‘ik word brandweerman, ik word brandweerman…’ Als 16-jarige heb ik dan een EHBO-cursus gevolgd, omdat ik dacht dat het een meerwaarde zou kunnen zijn bij de brandweer. Daar leerde ik iemand kennen van ART en zodoende ben ik hier gestart als vrijwilliger. Nog altijd met het idee ‘ik wil bij de brandweer gaan’. Toen kwam er een reorganisatie en werd de zonale brandweer in het leven geroepen. Op dat moment moest ik kiezen: ofwel wachten tot ik mijn opleiding tot brandweerman kon beginnen, ofwel starten met een opleiding verpleegkunde. Het werd het laatste.”
Inspraak in de planning
Jesse koos voor Verpleegkunde in Avondopleiding (VIA) in Mechelen. “Ik had al de cursus Dringende Geneeskundige Hulpverlening gevolgd en ik werkte als vaste medewerker bij ART. Stoppen met werken was voor mij geen optie en door me in te schrijven in de VIA kon ik werken en studeren combineren. In mijn ogen was de avondopleiding in Mechelen het beste geregeld. Ik had bijvoorbeeld geen zin in les op zaterdagochtend. En dat je als student inspraak had in de planning van stageperiodes, sprak mij ook heel erg aan.”
Zelfstandig kunnen werken
Die opleiding heeft wat hem betreft enkele belangrijk troeven: “Eerst en vooral is de VIA toegankelijk voor iedereen met een diploma van secundair onderwijs. Ook mensen die op latere leeftijd zeggen ‘nu ga ik voor mijn droom, nu ga ik echt waarmaken wat ik wil doen’, kunnen starten in dat traject. En dan is er het nauwe contact met de docenten, wat het heel aangenaam maakt. In het begin is dat wat zoeken, maar in je vierde jaar, zie je je docent niet meer als docent maar als een begeleider in jouw professionaliseringstraject. Ik vond dat een heel aangename leersfeer en -omgeving. Het studeren ging mij – eerlijk gezegd – vrij goed af. Ik houd ervan om heel zelfstandig te werken, dat kan ik ook goed. Ik zit niet graag stil. Een avond thuis niets doen, is voor mij de hel. Dus ’s avonds les volgen, afspreken met collega-studenten en taken maken… daar heb ik nooit moeite mee gehad. Maar voltijds werken combineren met de stages, dat vond ik moeilijk. Gelukkig heb ik veel steun gehad van mijn werkgever en kon ik mijn werkuren heel flexibel invullen. Dat maakte dat ik bijvoorbeeld op stage de vroege shift deed en hier ’s avonds aan de slag ging. Behoorlijk pittig.”
Postgraduaat rampenmanagement
Na de bacheloropleiding koos hij ervoor om niet op een dienst in een ziekenhuis te gaan werken. Hij bleef bij ART en groeide in een nieuwe functie. Jesse: “Ik heb nu eerder een leidinggevende rol en dat ligt mij – denk ik – beter dan verpleegkundige zijn op een dienst en zelfs op een spoeddienst. Het geeft mij ook de kans om me verder te specialiseren. Zo heb ik na mijn opleiding verpleegkunde een postgraduaat rampenmanagement en een postgraduaat bedrijfsmanagement behaald. Vorig jaar ben ik gestart met de master in de verpleegkunde, ook in avondopleiding. Ik wil me verder verdiepen in het onderwerp dat mij al jaren bezighoudt: De pre-hospitale hulpverlening en mijn werk op ziekenwagen, omdat ik voel dat ik daar als verpleegkundige meer kan betekenen zowel voor mijn collega’s als voor patiënten.”
“Ik zie het als een uitdaging om op een heel korte termijn toch een goede band op te bouwen met een patiënt zodat ik die correct kan binnenbrengen op spoedgevallen voor de juiste hulp.”
– Jesse Deliën –
Spanning is deel van de job
Wat hem het meeste aanspreekt in zijn job? “Het onverwachte. Als je aan een shift begint, weet nooit wat die zal brengen. Soms is het heel rustig, soms rijd je van het ene ongeval naar de andere urgentie. Wij zien echt alles. En verder houd ik wel van het kortstondige contact met patiënten. Ik zie het als een uitdaging om op een heel korte termijn toch een goede band op te bouwen met een patiënt zodat ik die correct kan binnenbrengen op spoedgevallen voor de juiste hulp. Dat vind ik iets heel mooi en dat is niet voor iedereen weggelegd, denk ik. Ik rijd nu 8 jaar als ambulancier en 10 jaar op het niet-dringend ziekenvervoer, en nog altijd kom ik dingen tegen die mij verbazen of die nieuw zijn voor mij. Die spanning is deel van de job en dat spreekt mij erg aan.”
Zorg dat je jezelf niet voorbijloopt
Hij houdt van zijn job en wil iedereen die ervan droomt om verpleegkundige te worden aanraden om de sprong te wagen. “Als je het alleen maar doet om een diploma of werkzekerheid te hebben, kan je er beter niet aan beginnen. Het is een pittige opleiding en je hebt die intrinsieke motivatie nodig. Wil je mensen helpen, wil je verpleegkundige worden en specialist worden in dat vakgebied dan raad ik het iedereen aan. Verpleegkunde is een eigen vakgebied. En het is gewoon een mooi beroep met heel veel kansen en mogelijkheden. Maar de essentie blijft natuurlijk dat je het graag moet doen.” Voor wie met de opleiding start heeft hij alvast een belangrijke tip: “Geef niet op! In het eerste jaar krijg je zoveel theoretische kennis te verwerken en als je geen achtergrond hebt, is dat soms moeilijk. Dus niet opgeven, want als je het wil, kan je het. En verder – sommige docenten gaan het grappig vinden dat ik dit zeg – zorg ook een beetje voor jezelf. Ik heb nooit veel aan zelfzorg gedaan omdat ik altijd met 1001 dingen bezig ben en ik zeg dan ook altijd dat dat een beetje mijn vorm van zelfzorg is. Maar een avondtraject kan heel pittig zijn, dus zorg dat je jezelf niet voorbijloopt.”
Disaster Management
Hijzelf blijft in elk geval niet stilzitten. Hijzelf blijft in elk geval niet stilzitten. Zo gaf hij als gastdocent een tijdje les in Crisisinterventies aan de opleiding in Mechelen en is hij nu ook docent Dringende Geneeskundige Hulpverlening. Of hij nog meer dromen en ambities koestert? “Ik wil me nog verder specialiseren in mijn vakgebied. Ik heb ontdekt dat rampenmanagement mij echt interesseert, dat ik dat graag doe. Nu eerst mijn master in de verpleegkunde halen en dan – daar droom ik echt van – een Europese master in Disaster Management. Dat zou ik echt wel willen. En verder zou ik graag willen wegen op beleidsniveau, om echt meer te kunnen betekenen voor toekomstige verpleegkundigen. Ik heb veel ambitie maar de weg ligt nog helemaal open.”
