Je zit nu in je tweede jaar verpleegkunde, hoe ben je in deze opleiding terecht gekomen?    

Ik wist vrij snel dat ik in de de zorg wilde gaan. Maar er zijn zoveel mogelijkheden! Ik ben dan eerst kinesitherapie gaan doen. Dat was heel zwaar en  na dat ene jaar wist ik het zeker: dit is niet wat ik wil doen, dit past niet bij mij. Daarom ben ik overgeschakeld naar verpleegkunde. En hoewel ik het afgelopen jaar zeker niet gemakkelijk was, ben ik hier tot rust gekomen. Ik merk gewoon dat dit veel meer mijn ding is, dat ik er goed in ben en dat ik mij hier goed voel.  

Wat trekt je aan in verpleegkunde?  

De zorg. Je begeleidt patiënten van het moment dat ze binnenkomen in het ziekenhuis tot ze worden ontslagen. Je stelt mensen gerust, je beantwoordt hun vragen en informeert ze zoveel mogelijk, je stimuleert ze tot beweging… je doet eigenlijk alles. Je staat klaar voor de patiënten en op een moment dat zij het hard nodig hebben. Dat vind ik heel belangrijk en heel mooi aan verpleegkunde.  

Was het meteen duidelijk dat je de opleiding zou volgen bij Thomas More Mechelen? 

Om eerlijk te zijn: ik wilde in Antwerpen gaan studeren. Maar ik heb verschillende scholen bezocht en telkens de vraag gesteld ‘waarom  zou ik hier moeten beginnen?’  In Mechelen kreeg ik een duidelijk antwoord: les krijgen in kleinere groepen, veel individuele begeleiding, en een goed leerstoornissenbeleid. Dat heeft de doorslag gegeven. En het klopt ook: Thomas More heeft het beste leerstoornissenbeleid dat ik tot nu toe heb gehad. Ik heb vorig jaar mijn examens kunnen afleggen met gebruik van voorleessoftware. Soms zorgt dat wel voor extra stress, maar ze doen hier hun best om alles vlot te doen werken. Het zit soms in kleine dingen. Zoals de vraag: waar wil je zitten in het lokaal? Ik zit tijdens het examen graag achteraan omdat het mij rust geeft. En dat kon, maar het was de eerste keer dat mij zoiets gevraagd werd.  

Nieuw bij de opleiding verpleegkunde in Mechelen is de immersive room. Heb jij daarmee al kennis kunnen maken?  

Ja, vorig jaar hadden we een keer per semester een sessie in de immersive room. De eerste keer is dat vreemd. Maar gelukkig krijg je voldoende tijd om de ruimte te verkennen, om te zien welk materiaal er aanwezig is en wat er achter de schermen gebeurt. Ik vind het ook goed dat het niet op punten staat want ze zetten je echt wel in een onverwachte en dringende situatie. Pas dan zie je hoe iedereen reageert in zo’n noodsituatie en omgaat met druk en stress. Daar leer je ongelooflijk veel uit. Je leert vooral jezelf beter kennen en hoe jij functioneert. Ik kan me bijvoorbeeld niet halsoverkop in de actie gooien, dat is te druk voor mij. Ik kan beter wat op de achtergrond blijven om van daaruit de nodige analyses te maken.